Blogs 

“De wekker gaat, ik schrik. Ik kijk naar de klok en zie dat ik mij heb verslapen. Haastig ren ik mijn bed uit, spring ik onder de douche en poets ik mijn tanden. Ik kleed mij vlug aan en doe make-up op. “Zo, klaar is kees”. In de haast vergeet ik mijn ontbijt en zit ik op de fiets naar werk. Eenmaal op werk aangekomen voel ik me ellendig, vermoeid en geïrriteerd.”

“Waar zie je jezelf over 5 jaar?” was een vraag die ik niet durfde te beantwoorden. Vooruitkijken was mijn grootste angst. Ik stopte de vraag snel terug het onbekende in en ging door met leven. Het onbekende was namelijk onveilig en dus een plek die ik moest vermijden, maakte ik mijzelf wijs. Het veilige wilde ik niet verlaten, waardoor ik letterlijk stil stond. Dit was een van mijn gedachtepatronen, die elke dag een grote rol speelde in mijn leven. Deze rol weerhield mij van groeien en maakte mij onzeker. Ik wilde meer zelfliefde en -acceptatie voelen, maar dit patroon was zo krachtig dat ik in onzekerheid bleef leven en geen stap vooruit maakte.